Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

   Ήταν 8 Μαρτίου 1857, όταν οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, μείωση ωραρίου (από 16 σε 12 ώρες) και ίσα δικαιώματα. Η αντιμετώπιση της αστυνομίας και της εργοδοσίας ήταν αμείλικτη, οδηγώντας στη μαζική δολοφονία τους. Από τότε μέχρι σήμερα, η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για όσες και όσους αγωνιζόμαστε για τη γυναικεία χειραφέτηση και συνολικά για καλύτερες συνθήκες ζωής. Σήμερα, τα αιτήματα αυτά εξακολουθούν να μένουν πιο επίκαιρα από ποτέ, τη στιγμή που καταργούνται εργατικά δικαιώματα στην Ελλάδα, και γενικά οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν σε όλο Κόσμο, οι γυναίκες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μία διπλή επίθεση, τόσο σε αυτό το πεδίο (μικρότεροι μισθοί, περισσότερη ανεργία), όσο και στο πεδίο της οικογένεια, αλλά και στα ίδια μας τα  σώματά.

    Η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, με τις απολύσεις εγκύων γυναικών, τις σεξιστικές επιθέσεις στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους συνθέτει ένα πλαίσιο ασφυκτικό για κάθε γυναίκα και ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενο. Τα περιστατικά γυναικείας κακοποίησης που γνωστοποιούνται αυξάνονται, παραμένοντας ωστόσο ένα πολύ μικρό ποσοστό, σε σχέση με αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Η αστική δικαιοσύνη μεροληπτεί και συγκαλύπτει περιστατικά βιασμών ενώ, την ίδια στιγμή γυναίκες που αμύνθηκαν και υπερασπίστηκαν τις εαυτές τους διώκονται χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Παράλληλα, με το νέο σωφρονιστικό νόμο, επανέρχεται ο κολπικός έλεγχος στις φυλακές, λίγα χρόνια μετά τη δολοφονία της Κατερίνας Γκουλιώνη, η οποία είχε πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για τη κατάργησή του. Ο κολπικός έλεγχος αποτελεί σωματικό βιασμό  και εξευτελισμό των κρατούμενων γυναικών  από τους ίδιους τους κρατικούς θεσμούς.

    Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση, σε πολλά μέρη ανά τον Κόσμου, ξεσπούν πολλά μαχητικά και ανατρεπτικά κινήματα. Στη Βραζιλία, στη Παλαιστίνη, στις ΗΠΑ, στην Πολωνία, στη Τουρκία και στο Κουρδιστάν οι γυναίκες βγαίνουμε μπροστά και διεκδικούμε την πλήρη αυτοδιάθεση στα σώματά μας, ‘’Ούτε μία λιγότερη’’, δικαίωμα στην έκτρωση, ισότητα και δημοκρατικά δικαιώματα. Στις 8 Μάρτη επιδιώκουμε να πιάσουμε το νήμα των αγώνων αυτών, και να συνεχίσουμε την μάχη αυτή στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, διεκδικώντας την ίση θέση μας στο δημόσιο χώρο και λόγο. Η παγκόσμια απεργία να είναι η μέρα όπου θα συναντηθούμε στους δρόμους. Όλες μαζί θα σταθούμε ανάχωμα απέναντι στο σύστημα και την πατριαρχία που γεννά και αναπαράγει την πολλαπλή καταπίεση μας!

                                      ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ!!

Τη Πέμπτη 8 Μαρτίου κατεβαίνουμε όλες/οι στη πορεία στις 19:00 στο Δημαρχείο