ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Στις 8 Μάρτη 1857 στη Νέα Υόρκη, εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας ίσα δικαιώματα με τους άντρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ύστερα από τη κρατική καταστολή  η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα, αφήνοντας όμως τη μέρα αυτή ως παρακαταθήκη για τη γυναικεία χειραφέτηση και τη ταξική πάλη. Το κίνημα για τα διακαιώματα των γυναικών έμελλε στη συνέχεια να συνδεθεί άρρηκτα με άλλα κινήματα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής  καταπίεσης όπως το εργατικό κίνημα, το κίνημα για τα διακαιώματα των μαύρων και το κίνημα των ομοφυλοφίλων.

Ποία όμως είναι η θέση της γυναίκας  και των δικαιωμάτων της στη σύγχρονη κοινωνία;

  Στη κοινωνία που ζούμε, φαινομενικά ζητήματα ρατσισμού και μισογυνισμού έχουν εξαλειφθεί. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν μαύρος με αφρικανικό όνομα (Ομπάμα), η καγκελάριος  της Γερμανίας είναι γυναίκα (Μέρκελ) και ο υπουργός οικονομικών της πιο ισχυρής ευρωπαϊκής οικονομίας είναι σε αναπηρικό καροτσάκι (Σόιμπλε). Το πρόσφατο όμως παράδειγμα γυναικείας κακοποίησης στο Βόλο, ο θάνατος  της εργαζόμενης σταEverest και τα αναρίθμητα περιστατικά βιασμών, κάνουν πιο έντονη από ποτέ την ανάγκη ενός γυναικείου, εργατικά  προσανατολισμένου κινήματος  που να έρχεται σε ρήξη με τη πατριαρχία και τη κεφαλαιοκρατική κοινωνία του σήμερα.

  Οι γυναίκες της εργατικής τάξης υφίστανται μια διττή καταπίεση: τη καταπίεση του κεφαλαίου που τις υποβιβάζει με χαμηλότερους μισθούς από τους άντρες και βιώνουν με μεγαλύτερη συχνότητα το φαινόμενο της απόλυσης (λόγω εγκυμοσύνης). Είναι αυτές που βιώνουν διπλά την επίθεση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή από την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., και το εγχώριο κεφάλαιο εις βάρος της πληττόμενης  εργατικής τάξης. Από την άλλη, είναι και δέκτες καταπίεσης μέσα στα πατριαρχικά πλαίσια. Έτσι, λόγω της «γυναικείας φύσης» τους συμμετέχουν άνισα και υποβαθμισμένα στον οικογενειακό καταμερισμό (νοικοκυριό), γίνονται συχνά θύματα ενδοικογενειακής βίας και πολλές φορές δεν έχουν καν λόγο για το ίδιο τους το σώμα με νόμους περί απαγόρευσης αμβλώσεων και δίκτυα σωματεμπορίας (trafficking). Τα παραπάνω αποδεικνύουν αφενός πως η πατριαρχική οργάνωση (ή σεξισμός ή πατριαρχική καταπίεση ) της κοινωνίας είναι δομικό στοιχείο της εκμετάλλευσης των εργατριών από τα αφεντικά και αφετέρου ότι το γυναικείο ζήτημα πρέπει ταυτόχρονα να είναι και ταξικό (αλλά και το αντίστροφο).

Ως νέοι και νέες του πανεπιστημίου Κρήτης κατανοούμε ότι οι πολιτικές που έρχονται να υφαρπάξουν τα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών και των μεγαλειωδών αγώνων που έδωσε στο παρελθόν το γυναικείο κίνημα πλάι στο εργατικό για αυτά, δεν είναι αποκομμένες από εκείνες τις πολιτικές που θέλουν το πανεπιστήμιο ένα «εργοστάσιο» φθηνού και πειθήνιου εργατικού δυναμικού. Δεν είναι αποκομμένες από τις πολιτικές που καταστρατηγούν τα εργασιακά μας δικαιώματα, ούτε από κείνες τις πολιτικές που βομβαρδίζουν λαούς και ξεριζώνουν ανθρώπους στο βωμό του κέρδους. Τέλος, ως νέοι και νέες του πανεπιστημίου Κρήτης αρνούμαστε τις πολιτικές υποταγής  που προσπαθούν να μας επιβάλλουν η κυβέρνηση και οι πιστωτές της και συντασσόμαστε με κάθε εργαζόμενο/η και φοιτητή/τρια για το δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή, για μια κοινωνία της εργατικής χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Αν, δε μπορώ να είμαι σκλάβα
Δε θα ‘μαι σκλάβα

Αν, τη λευτεριά λατρεύω τόσο

Δε θα ‘μαι σκλάβα