ΕΣΥ METAΡΡΥΘΜΙΣΤΗΚΕΣ;

Τα τελευταία χρόνια γίνεται συχνά λόγος για την διαδικασία της αξιολόγησης σε κάθε δημόσιο τομέα και επομένως και στον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης. Σύντομα αυτή η διαδικασία θα έρθει να χτυπήσει και την πόρτα του δικού μας τμήματος. Τι σημαίνει όμως πραγματικά αξιολόγηση του Πανεπιστημίου και των γνωστικών αντικειμένων; Πώς ουσιαστικά μια τέτοια διαδικασία είναι σε θέση να βάλει κριτήρια και ποια θα είναι αυτά; Η επαγγελματική αποκατάσταση; H ''χρησιμότητα'' του εκάστοτε αντικειμένου για την κοινωνία; Το ποσοστό κέρδους που μπορεί να παράξει για την αγορά; Η αξιολόγηση, ενώ σε κάποιον μπορεί να φαντάζει ως κάτι θετικό, εν τέλει είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το ίδρυμα. Ας δούμε όμως που ακριβώς στοχεύει η περιβόητη διαδικασία αξιολόγησης.

• Ευθυγράμμιση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούνται οι συνθήκες μέσα στις οποίες οι φοιτητές θα πρέπει να ''προετοιμαστούν'' ώστε ως μελλοντικοί εργαζόμενοι να είναι ευέλικτοι, αναλώσιμοι, χωρίς κανένα επαγγελματικό δικαίωμα και πειθήνιοι στις υποδείξεις της εκάστοτε εργοδοσίας.

• Διάσπαση πτυχίων

Η διάσπαση του ενιαίου πτυχίου σε ένα 3χρονο bachelor (αντίστοιχο προπτυχιακό στο εξωτερικό) και στη συνέχεια ένα 2ετές ή και μονοετές master (αντίστοιχο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό), ουσιαστικά δημιουργεί αποφοίτους πολλαπλών ταχυτήτων οι οποίοι έχοντας σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο, παίρνουν διαφορετικής αξίας πτυχίο. Συνεπώς, υποβαθμίζεται η ισχύς του ενιαίου πτυχίου ενώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων κατακερματίζονται. Έτσι η διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων στον ίδιο κλάδο, γίνεται εξαιρετικά αδύνατη.

• Δημιουργία Ατομικού Φακέλου Προσόντων

Ο φάκελος αυτός θα αποτελεί την συγκέντρωση όλων των προσόντων ενός ατόμου και όχι συγκεκριμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων. Από την επιδίωξη του ενιαίου ισχυρού πτυχίου. Έτσι, ο κάθε φοιτητής ατομικά κυνηγάει τις πιστωτικές μονάδες (ECTS) και πληρώνει για σεμινάρια σε παρόχους εκπαίδευσης και κατάρτισης, ώστε να πιστοποιήσει έναν αυξημένο αριθμό προσόντων. Η κατοχύρωση λοιπόν επαγγελματικών δικαιωμάτων, απαραίτητων για συλλογική διεκδίκηση εξαφανίζεται καθώς το ''προσόν'' υπερισχύει του ''δικαιώματος''.

• Αντιστοίχηση πτυχίου σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα

Κατόπιν συνεννόησης με το υπουργείο και την Α.ΔΙ.Π. (Αρχή ΔΙασφάλισης Ποιότητας) , αντιστοιχίζονται οι τίτλοι σπουδών των Ελληνικών Ιδρυμάτων με αυτούς των ευρωπαϊκών. Αυτό ενώ εμφανίζεται ως θετικό, οι τίτλοι σπουδών πολλών ελληνικών Πανεπιστημίων είναι συχνά ανώτεροι αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Όσο για την άποψη, ότι αν δεν γίνει αυτό τα πτυχία μας δεν θα αναγνωρίζονται στο εξωτερικό, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση, καθώς οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων γίνονται δεκτοί και συνεχίζουν τις σπουδές τους σε ξένα ιδρύματα χωρίς να συναντούν κανένα πρόβλημα με το πτυχίο που κατέχουν.

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι καινούργια, καθώς αποτελούν ξεκάθαρες θέσεις της Ε.Ε. με την συνθήκη της Λισαβόνα και της Μπολόνια και την θέσπιση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού προγράμματος σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς. Όλες οι μνημονιακές συμφωνίες θέτουν ξεκάθαρα την ανάγκη για αναδιάρθρωση της παιδείας. Ωστόσο, με την την αξιολόγηση δημιουργούνται απόφοιτοι πολλαπλών ταχυτήτων, ευέλικτοι, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, υποταγμένοι και υπάκουοι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Όσο λοιπόν, κατέχουν ένα πτυχίο υποβαθμισμένο τόσο θα είναι αναγκαία η επανακατάρτισή τους ανάλογα με τις επιταγές της αγοράς εργασίας. Όσα ιδρύματα λοιπόν δεν εντατικοποιούν τις σπουδές με αλυσίδες μαθημάτων, δεν εξειδικεύουν τα αντικείμενά τους, δεν διασπούν τα πτυχία και τους κύκλους σπουδών, δεν ''παράγουν κέρδος'', δεν κλείνουν όταν το επιτάσσουν τα αποτελέσματα της αξιολόγησης και με λίγα λόγια δεν συμμορφώνονται με τα κριτήρια που βάζει το κράτος καταδικάζονται σε υποχρηματοδότηση, σε υποστελέχωση και σε συγχώνευση αντικειμένων. Ο ρόλος επομένως της αξιολόγησης είναι η απειλή του Πανεπιστημιακού ιδρύματος με το ''όπλο'' της (υπο)χρηματοδότησης, ώστε να εφαρμόζει πιστά τις προσταγές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της αγοράς. Η μειωμένη χρηματοδότηση όμως σημαίνει ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να μπει στην διαδικασία εξεύρεσης πόρων από ιδιώτες ή να επιβάλλει δίδακτρα. Τίποτα από τα δύο όμως δεν είναι θετικό καθώς ο μεν ιδιώτης θα επεμβαίνει σε ότι αφορά το πρόγραμμα σπουδών μας, την έρευνα και τα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου και η δε επιβολή διδάκτρων υποβαθμίζει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας καθώς εντείνει τις όψεις επιχειρηματικής λειτουργίας του πανεπιστημίου κάνοντάς το ένα πανεπιστήμιο για λίγους.

Οι κοινωνικές επιστήμες αλλά και το τμήμα μας δεν εξαιρούνται από αυτήν την κατάσταση. Οι κοινωνικές επιστήμες, λόγω του ότι δεν είναι τόσο εύκολο να αναπτύξουν ''επικερδή'' έρευνα, θα αποτελέσουν τα πρώτα θύματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καθώς θα κριθούν ως ''προβληματικές''. Η έλλειψη χρηματοδότησης στις σχολές του Ρεθύμνου αποτελεί και την τρανή απόδειξη των όσων περιγράφουμε και απειλεί μάλιστα συχνά την λειτουργία του κάθε τμήματος. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο με τον βαθμό της υποστελέχωσης και στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης που κατά καιρούς οδηγεί στην περαιτέρω υποβάθμιση του προγράμματος σπουδών μας με την αφαίρεση μαθημάτων και σεμιναρίων. Ακόμα η επιβολή μεταπτυχιακού με δίδακτρα από την νέα αντιδραστική πρυτανεία του κ. Ζώρα κινείται στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Τέλος, παρά τις ''λύσεις'' που προτείνονται κάθε φορά για την καλύτερη διαχείριση της (υπο)χρηματοδότησης το βασικό πρόβλημα παραμένει άλυτο.

Την ίδια στιγμή, ο φοιτητικός σύλλογος Πολιτικής Επιστήμης, λόγω της αυτοδυναμίας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ παραμένει εσκεμμένα ανενεργός. Αυτή η κίνηση βρίσκεται μέσα στα ίδια πλαίσια της έννοιας της αξιολόγησης.

Εμείς ως ΑΕΠ-ΕΑΑΚ καλούμε τους φοιτητές του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης να μην λάβουν μέρος στην αξιολόγηση. Ούτε να υπακούσουμε τους καθηγητές όταν αυτοί μας ζητήσουν να τους αξιολογήσουμε. Κανείς δεν μπορεί να βάλει κριτήρια με τα οποία θα κριθεί αν μια επιστήμη είναι χρήσιμη ή όχι για την κοινωνία. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα κριτήρια σπουδών μας, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες. Θεωρούμε ότι το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει να συνδέεται με τις ανάγκες της αγοράς και των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων που θυμίζουν καθεστώς δουλείας. Το Πανεπιστήμιο οφείλει να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς.

ΑΕΠ -ΕΑΑΚ στο Πολιτικό...