Διάσπαση πτυχίου… ή και όχι!

Ποιοί/ες είμαστε;

Είμαστε αυτοί που βρισκόμαστε σήμερα στο Πανεπιστήμιο μετά από δυο χρόνια συνεχούς προσωπικής εξάντλησης, μέσα από το στυγνό σύστημα των πανελληνίων, αφιερώνοντας δυο εν δυνάμει δημιουργικά χρόνια της ζωής μας . Είμαστε όσοι αγωνιούμε για τη διασφάλιση μαθημάτων και σεμιναρίων, καθώς όσα προσφέρονται είναι λίγα και δε φτάνουν για όλους. Αυτοί που αναζητούν τα ονόματα τους στις λίστες μέριμνας, γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη παραμονή μας στο Ρέθυμνο. Αυτοί που επειδή δε βρήκαμε τα ονόματά μας στις λίστες, αναζητούμε στις αγγελίες μια πρόσκαιρη δουλειά. Αυτοί που βλέπουμε φίλους και φίλες με το πτυχίο στις ουρές του ΟΑΕΔ περιμένοντας ένα πρόγραμμα μερικής απασχόλησης, που περιμένουμε μια προκήρυξη διαγωνισμού στον ΑΣΕΠ ή έναν διορισμό από την αρχαιολογική υπηρεσία, που βλέπουμε φίλους και γνωστούς να κάνουν αιτήσεις για μεταπτυχιακά και να φεύγουν στο εξωτερικό. Στη τελική, είμαστε εκείνοι και εκείνες που ζούμε τη ζωή μας με όρους που ποτέ δε επιλέξαμε ούτε ρωτηθήκαμε για αυτό.

Σε αυτό το πλαίσιο ενημερωνόμαστε ότι οι γνώσεις που παίρνουμε δεν είναι αρκετές στη φιλοσοφική, στο πολιτικό και στη κοινωνιολογία  και γι’αυτό πρέπει να παρακολουθήσουμε επιπλέον διπλωματικά προγράμματα, όπως το πιστοποιητικό παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας ( ΠΠΔΕ). Μέσα από αυτό το πρόγραμμα διαμορφώνονται πτυχία δυο ταχυτήτων, στα οποία μόνο όσοι έχουν παρακολουθήσει το πιστοποιητικό, ένα χρόνο επιπλέον σπουδών και εξόδων, θα μπορούν να θεωρούνται δυνάμει εκπαιδευτικοί, ενώ για τους υπόλοιπους δεν αναφέρεται τίποτα. Αυτή είναι μια πτυχή του προβλήματος, καθώς εισάγεται ένα πιστοποιητικό στο οποίο δεν υπάρχουν ούτε όροι, ούτε προϋποθέσεις να το παρακολουθήσουν όλοι (μέλη ΔΕΠ, υλικοτεχνική υποδομή) .Έτσι, με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο, μεταφέρεται το πρόβλημα της ανεργίας από τη κρατική ευθύνη για προσλήψεις, στην «ατομική» ευθύνη των φοιτητών και άρα «λύνεται» το πρόβλημα της ανεργίας καθώς μειώνεται ο αριθμός των αιτούντων.

Ωστόσο, με ποιόν τρόπο εξασφαλίζεται η επιστημονικότητα του οδηγού σπουδών, η οποία δεν παρέχει την πιο γενική και καθολική γνώση σε όλους και όλες; Στην εποχή της ελεύθερης διακίνησης γνώσης και των τεράστιων επιστημονικών δυνατοτήτων, η έννοια της επιστημονικότητας δεν θα έπρεπε να συνδέεται με τη διαρκή εξειδίκευση ούτε με άναρχες  συνθέσεις διαφορετικών πεδίων. Όσο πιο ευρεία είναι η γνώση που παρέχεται, τόσο πιο ολοκληρωμένα μπορεί να υπηρετήσει το αντικείμενό του ένας νέος επιστήμονας, όχι σαν αυτοσκοπό για την ικανοποίηση των ατομικών του αναγκών, αλλά σα μέσο εξυπηρέτησης των αναγκών της ίδιας της κοινωνίας.

Είμαστε η γενιά, που καλείται να δώσει συλλογικές και άμεσες απαντήσεις στα τεράστια προβλήματα της εποχής  μας και να αντιταχθούμε απέναντι στο μέλλον που θέλει να διαμορφώσει για εμάς χωρίς εμάς η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. Να διεκδικήσουμε ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση και επαγγελματικά δικαιώματα ανά κλάδο μέσα από μαζικές και συλλογικές μορφές αγώνα, τις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να μεταβούμε από την κοινωνία της αριστείας στην οποία μπορούν να αριστεύουν μόνο λίγοι, στη κοινωνία που ο καθένας και η καθεμιά θα έχει τη δυνατότητα της ολοκλήρωσης των προσωπικών του δυνατοτήτων και η ανάπτυξη του ενός θα είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του άλλου.

‘Ό,τι ήταν σταθερό εξαερώνεται, ό,τι ιερό βεβηλώνεται και οι άνθρωποι υποχρεώνονται να αντικρύσουν με βλέμμα νηφάλιο τις πραγματικές συνθήκες της ζωής τους και τις σχέσεις μεταξύ τους’’