Κείμενο συμβολής στο Διήμερο από ΑΕΠ - ΕΑΑΚ Ρεθύμνου)

Πόλεμος- Μετανάστευση- Ευρώπη φρούριο

Την στιγμή, που η πολιτισμένη Δύση ακόμα δείχνει σοκαρισμένη από τις δύο επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλες, ο πόλεμος που αποτελεί της ρίζα αυτών των φαινομένων συνεχίζεται στην Μέση Ανατολή και οδηγεί στη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη. Η Ευρώπη διαχειρίζεται αυτή την κατάσταση εκμεταλλευόμενη την τρομοκρατία που τα ίδια τα επιτελεία της διαχέουν μέσα στη κοινωνία, τίθεται σε κατάσταση εξαίρεσης και ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής για την αύξηση της άμυνας και της ασφαλείας. Αυτή η κατεύθυνση έχει στόχο, αφενός, την προστασία από τον εξωτερικό εχθρό (τζιχαντιστική απειλή) αλλά κυρίως, από ότι φαίνεται, τη διαχείριση του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή των κοινωνικών κομματιών που αντιστέκονται.

Τα παραπάνω φαινόμενα αποτελούν συνέπεια των αδιεξόδων του κεφαλαίου να απαντήσει στη κρίση του, και ενώ ενυπάρχει η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ο στόχος παρόλ' αυτά είναι κοινός: η επίθεση στον εργαζόμενο λαό και η κάμψη των αντιστάσεών του! Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι το πιο ακραίο πεδίο εκδήλωσης αυτών των ανταγωνισμών, και βλέπουμε την αναβάθμιση του ρόλου του στην ευρύτερη περιοχή. Το ΝΑΤΟ, με την βοήθεια του ελληνικού κεφαλαίου, το οποίο δεν μένει αμέτοχο σε αυτή τη κατάσταση, αυξάνει τις περιπολίες στο Αιγαίο και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο για ενδεχόμενη επέμβαση.

Ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, χιλιάδες μετανάστριες-ες αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους. Σε αυτή την κατάσταση από την μία βλέπουμε την απαράδεκτη κρατική διαχείριση, η οποία δεν μένει μόνο στο να κακομεταχειρίζεται αυτούς τους ανθρώπους, αλλά ακόμη να στήνει σύγχρονα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» δείχνοντας ξεκάθαρα το πώς αξιολογεί την ζωή των μεταναστών. Αντίστοιχο ρόλο παίζουν και τοπικοί επιχειρηματίες που βλέπουν αυτή την κατάσταση σαν ένα πεδίο κερδοφορίας, ενώ καθόλου μακριά από αυτή τη λογική δεν βρίσκεται και η παρέμβαση των ΜΚΟ. Από την άλλη βέβαια, βλέπουμε ένα αυθόρμητο κοινωνικό ρεύμα αλληλεγγύης να ξεσπά πανελλαδικά, πολλές φορές όχι με ενιαίο τρόπο, αλλά δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός δικτύου ταξικής αλληλεγγύης των από κάτω.

Παρόλ'αυτά, αυτή η έκφραση αλληλεγγύης από την πλευρά του κόσμου φαίνεται πως δεν έχει μεγάλο πολιτικό βάθος, αλλά είναι ευμετάβλητη κι εξαρτάται από τους συνολικούς κυβερνητικούς χειρισμούς, γι' αυτό και χρειάζεται μια πολυεπίπεδη δράση το επόμενο διάστημα, μια μεγαλύτερη προσπάθεια ανάδειξης των βασικών ζητημάτων.Με λίγα λόγια, η αλληλεγγύη του κόσμου να πάει ένα βήμα παραπάνω και να αποκτήσει στοιχεία διεκδίκησης. Θεωρούμε ότι τα κινήματα αλληλεγγύης πρέπει να διεκδικήσουν να μην μπει ούτε στιγμή σε κανένα κέντρο κράτησης κανένας ματανάστης και καμία μετανάστρια, αλλά να ενταχθούν στις κοινότητές μας. Η γκετοποίηση δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση την επίλυση του προβλήματος. Αντίθετα, επιδιώκουμε αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με εμάς στην εργασία και την εκπαίδευση και και να δημιουργήσουμε άλλους δεσμούς μεταξύ μας πολεμώντας μαζί το ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε άνθρωποι διαφορετικών θρησκευμάτων να συνυπάρχουμε και να δημιουργήσουμε έναν πανοικουμενικό πολιτισμό σαν απάντηση στα ιδεολογήματα της κυριαρχίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προσπαθεί να εφαρμόσει τις αντεργατικές πολιτικές, πιστή στις υποσχέσεις της στην Ε.Ε., στο ΔΝΤ και στο ελληνικό κεφάλαιο. Η κατάργηση του ασφαλιστικού είναι αντικειμενικά ένα μέτρο, που και οι προηγούμενες εξίσου αντιδραστικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να το περάσουν. Η διάλυση του ασφαλιστικού είναι στην πραγματικότητα μια επίθεση στα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας που έρχεται να ολοκληρώσει την καταστροφή και του τελευταίου ίχνους κοινωνικής πρόνοιας και κάθε εργατικού δικαιώματος. Ταυτόχρονα συνεχίζεται η αφήγηση της δήθεν διαπραγμάτευσης που μπορεί να αποφέρει οφέλη στο λαό, αλλά στην πραγματικότητα, όπως μας έχει δείξει η εμπειρία μας από αυτά τα χρόνια, πρόκειται στην ουσία για μια νομιμοποίηση των πιο επιθετικών πολιτικών του κεφαλαίου.

Την ίδια πολιτική εφαρμόζει και για την επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος, εφαρμόζοντας πρόσφατα πλήρως τη συμφωνία της ΕΕ – Τουρκίας, με σκοπό “την επανάκτηση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων και την παράτυπη μετανάστευση”, κατασκευάζει με πολύ γοργούς ρυθμούς hot spot, έχοντας δώσει όλη τη διοίκηση στο στρατό και βάζοντας φαντάρους να στήνουν αυτές τις δομές, που είναι εντελώς ακατάλληλες. Μετά την επανεκλογή της 20ης Σεπτέμβρη, η ελληνική κυβέρνηση δείχνει την πλήρη ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κυρίως μέσα από την ενίσχυση του ρόλου του στρατού και την καταστολή και καταδίκη, όποιου αμφισβητεί το κράτος και τους μηχανισμούς του. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα καταδίκης ενεργού μέλους του Δίκτυου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος και αγωνιστή του κινήματος σε διετή φυλάκιση για “συκοφαντική δυσφήμιση”. Προφανώς, θεωρούμε ότι αυτή η καταδίκη δεν αποτελεί απλώς μια εκδίκαση ενός ανθρώπου, αλλά επιχειρείται να φιμώσει όσους αναδεικνύουν όλα όσα συμβαίνουν στα στρατόπεδα, όποιον τολμάει να αμφισβητεί το ίδιο το Κράτος και τους μηχανισμούς του και να μάχεται για βασικές λαϊκές ελευθερίες.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι κοινωνικές αντιστάσεις φαίνεται να ξεδιπλώνονται. Οι αντιστάσεις της εργαζόμενης τάξης και νεολαίας στη Γαλλία, οι μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις σε όλες τις απευλευθερωμένες περιοχές της Συρίας με σύνθημα “ Η επανάσταση συνεχίζεται” και η ίδρυση Ομοσπονδίας για την αυτονομία της Ροζάβα, αποτελούν τα πιο φωτεινά παραδείγματα για το πώς οι καταπιεσμένοι δεν μπαίνουν στα ψευτοδιλήμματα των κυρίαρχων, αλλά σπάζοντας την τρομοκρατία διεκδικούν το μέλλον τους με ορόσημο τις ανάγκες τους. Σε εγχώριο επίπεδο, το αντικυβερνητικό αίσθημα αυξάνεται με αντιφατικό τρόπο. Εμείς πρέπει να πάρουμε την πλευρά των εργατικών στρωμάτων, της νέας εργατικής βάρδιας και των φτωχών αγροτών με στόχο την αυτοτέλεια των εργατικών αιτημάτων.

Εκπαιδευτική αναδιάρθρωσή. Εμβάθυνση του επιχειρηματικού και πειθαρχικού ρόλου του πανεπιστημίου

Η προσπάθεια για αναδιάρθρωση του κεφαλαίου δεν αφήνει προφανώς ανεπηρέαστο το ίδιο το πανεπιστήμιο και την παιδεία γενικότερα. Αντικειμενικά το πανεπιστήμιο αποτελεί ένα μέσο για την αύξηση και την συντήρηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Αυτή η διαδικασία οξύνεται από την συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση που αντικειμενικά οδηγεί το δημόσιο πανεπιστήμιο σε μία διαλυτική κατάσταση. Αυτή η κατάσταση ενισχύει την επιχειρηματολογία για την οικονομική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων. Κάτι τέτοιο προφανώς σημαίνει την είσοδο της επιχειρηματικής χρηματοδότησης στο πανεπιστήμιο και κατ’ επέκταση την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των ιδρυμάτων.

Τα προγράμματα σπουδών επηρεάζονται άμεσα από αυτή τη κατάσταση. Το περιεχόμενο τους κατευθύνεται από τα κριτήρια των αξιολογήσεων που κρίνουν κατά πόσο ένα μάθημα θα εντάσσεται στις υποχρεώσεις του πτυχίου. Ταυτόχρονα αξιολογείται με όχι ενιαίο τρόπο η βαρύτητα του κάθε μαθήματος. Είναι προφανές πως αυτά τα προγράμματα σπουδών δεν διαμορφώνονται στο να υπάρχει μια συνολική εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου, αλλά για την εξυπηρέτηση των αναγκών της αγοράς.

Επίσης το πανεπιστήμιο προωθεί απροκάλυπτα την απλήρωτη εργασία. Στο Ρέθυμνο το βλέπουμε αυτό με την θεσμοθέτηση της απλήρωτης και ανασφάλιστης πρακτικής σε τμήματα όπως η Ψυχολογία και το Ιστορικό- Αρχαιολογικό. Αυτή η κατάσταση προφανώς ενισχύεται από την πρόσδεση των προγραμμάτων σπουδών από τα προγράμματα ΕΣΠΑ, τα οποία δεν εξασφαλίζουν σταθερή και επαρκή χρηματοδότηση.

Ακόμα, η εισβολή εργολαβιών στα πανεπιστήμια δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την εισβολή ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο καθαρισμός και στο Π.Κ. που γίνεται μέσω εργολαβίας, με απαράδεκτες συνθήκες για τους εργαζόμενους. Επίσης, πρόσφατη εισχώρηση στα λειτουργικά πλαίσια του πανεπιστημίου είναι οι ιδιωτικές εταιρίες σεκιούριτι που αναλαμβάνουν την φύλαξη των σχολών.

Στο πανεπιστήμιο Κρήτης οι παραπάνω κατευθύνσεις φαίνονται να οδεύουν σε μία διαδικασία υλοποίησης, ειδικά μετά την ανάδειξη της καινούριας αντιδραστικής πρυτανείας. Η συζήτηση για την αναγκαιότητα ιδιωτικής χρηματοδότησης ανοίγει στους πανεπιστημιακούς κύκλους ως απάντηση στα καθημερινά προβλήματα που δημιουργεί η υποχρημοδότηση στο Π.Κ. Τμήματα, όπως το Οικονομικό προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν αυτά τα κριτήρια στο τρόπο λειτουργίας του τμήματος. Το νέο μεταπτυχιακό του Οικονομικού, πέρα από το τεράστιο ποσό διδάκτρων που έχει (10.000 €), φαίνεται να είναι τελείως προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς. (τίτλος: technology innovation, management and entrepreneurship)

Προφανώς σαν αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών στο πανεπιστήμιο, αυξάνεται και η πειθαρχική του λειτουργία. Η εντατικοποίηση των σπουδών πρέπει να εξεταστεί ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση της βαθύτερης πρόσδεσής του στην αγορά εργασίας. Ο φοιτητής μπαίνει σε μια διαδικασία να έρχεται αντιμέτωπος με αυστηρά χρονοδιαγράμματα για να κάνει έναν τεράστιο όγκο δουλειάς. Αυτός υποθετικά ο κόπος του θα του ανοίξει τη πόρτα για την βαθύτερη εκμετάλλευσή του από το μελλοντικό του εργοδότη. Αυτό γίνεται σε δύο επίπεδα. Καταρχάς τα ίδια τα προγράμματα σπουδών μεταφέρουν την κυρίαρχη ιδεολογία από την στιγμή που καθορίζονται άμεσα από τις ανάγκες τις αγοράς. Βλέπουμε μαθήματα τα οποία διαφέρουν από τα κυρίαρχα πρότυπα να υποβαθμίζονται, ακόμα και να διαγράφονται από τα προγράμματα σπουδών. Ταυτόχρονα η ίδια η δομή αυτών συμβάλει στο να προετοιμάσει τον φοιτητή-τρια να γίνει ο μελλοντικός πειθήνιος εργαζόμενος, καλά προετοιμασμένος να υπακούει τον μελλοντικό του εργοδότη.

Την ίδια στιγμή το πανεπιστήμιο έχει αποτινάξει και τις στοιχειώδεις θεσμοθετημένες ελευθερίες που έδινε, ενώ συνάμα αυταρχικοποιείται ακόμα περισσότερο. Η κατάργηση του ασύλου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας. Επίσης εδώ πρέπει να αναφερθούμε και στην αύξηση της τρομοκρατίας από κομμάτι των καθηγητών μέσω και της απειλής των πειθαρχικών διώξεων απέναντι σε όποιον αντιστέκεται. Η δίωξη των 12 φοιτητών του Φυσικού Κρήτης είναι ένα τέτοια παράδειγμα, αλλά και η προσπάθεια εισαγγελικής παρέμβασης από καθηγητές του τμήματος Οικονομικών για την ποινικοποίηση των κινητοποιήσεών μας. Προφανώς και όλα αυτά γίνονται για να κάμψουν κάθε μορφή αντίστασης απέναντι στο μοντέλο του πανεπιστημίου που ετοιμάζουν.

Το επόμενο διάστημα, κάτι που έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει, είναι αναγκαία η προετοιμασία για την αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος , φιλοδοξώντας τα σχήματα της ΕΑΑΚ να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο. Η μεγάλη μάχη που έχουμε να ανοίξουμε και στο Π.Κ. είναι το μπλοκάρισμα των αξιολογήσεων, επιδιώκοντας αυτές οι κινητοποιήσεις να γίνουν κτήμα των φοιτητικών συλλόγων και να εμπλέξουν ένα ευρύτερο μπλοκ αγώνα στις σχολές. Την ίδια στιγμή σε μια περίοδο που η συζήτηση για τα δίδακτρα αυξάνεται, πρέπει να δημιουργηθούν αντανακλαστικά στους συλλόγους που να παγώσουν τις διαδικασίες λήψης τέτοιων αποφάσεων.

Όλα τα παραπάνω προφανώς θα ολοκληρωθούν και με την προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Φίλη. Η αναγκαιότητα για πανελλαδικό πάγωμα του νόμου αυτού πρέπει να γίνει κτήμα των συλλόγων στις συζητήσεις που έχουμε να ανοίξουμε το επόμενο διάστημα.

Για τα σχήματα της ΕΑΑΚ και την διαδικασία του πανελλαδικού διημέρου.

Προφανώς για να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, το πάγωμα των αντιδραστικών μέτρων για το πανεπιστήμιο, χρειάζεται μια δυνατή αντικαπιταλιστική φωνή μέσα στις σχολές. Εμείς θεωρούμε πως το ρόλο αυτό μπορούν και οφείλουν να το παίξουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ, σε κινηματική σύμπλευση με το ευρύτερο αγωνιστικό κομμάτι των φοιτητών. Αυτό λοιπόν σημαίνει βάθεμα του πολιτικού χαρακτήρα των σχημάτων και διεύρυνσή τους στην αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Η αναβάθμιση λοιπόν του τρόπου που μιλάμε, πολιτικοποιούμαστε και πράττουμε είναι αναγκαίος, όπως και ο πανελλαδικός μας συντονισμός, ειδικά σε κινηματικές περιόδους.

Το παραπάνω δεν το βλέπουμε ξέχωρα και από την ίδια την διαδικασία του διημέρου των σχημάτων που αντανακλά και τις βαθιές μας παθογένειες. Παρόλο που θεωρούμε χρήσιμη και αναγκαία την διεξαγωγή του διημέρου, βλέπουμε ως προβληματικό τόσο τον τρόπο που αυτό καλείται, αλλά και τους όρους διεξαγωγής του. Θεωρούμε πως το διήμερο πρέπει να καλείται από τα ίδια τα σχήματα της ΕΑΑΚ ανοίγοντας ένα προδιημεριακό διάλογο μεταξύ τους, χωρίς να αναπαράγεται μια υποτίμηση, όπως πολλές φορές γίνεται, για τα σχήματα της επαρχίας. Με αυτό τον τρόπο θα γίνεται ένα πιο προσγειωμένος διάλογος και όχι παράλληλοι μονόλογοι που δεν οδηγούν πουθενά. Επίσης όσον αφορά την ίδια την διαδικασία, θεωρούμε πολύ προβληματική ειδικά την συγγραφή του κειμένου κατάληξης. Στο κείμενο θα πρέπει να συμμετέχουν ορισμένοι εκπρόσωποι από όλα τα σχήματα ώστε να υπάρχει εκπροσώπηση και πανελλαδική εικόνα. Τέλος η συζήτηση θεωρούμε πως πρέπει να ανοίγεται ταυτόχρονα με τις αναλύσεις πάνω στην πολιτική συγκυρία, με τις εμπειρίες στις σχολές και την άντληση πολιτικών συμπερασμάτων από τις κινηματικές μας εμπειρίες, ώστε η συζήτηση να πατά σε μια πραγματική βάση.

Το τελευταίο, διάστημα έχουμε ενημερωθεί για το άνοιγμα της συζήτησης για το ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας των σχημάτων με άλλες αριστερές δυνάμεις (συγκεκριμένα το ΑΡΔΙΝ και την ΑΡΕΝ). Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα για διεύρυνση του δυναμικού της ΕΑΑΚ ώστε να μπορεί να καταφέρει να ανταπεξέλθει με καλύτερους όρους στις μάχες που έρχονται. Ωστόσο μια εκλογική συνεργασία από μόνη της δεν συμβάλει απαραίτητα στο παραπάνω. Αντίθετα, συγκεκριμένα κριτήρια μπορούν να θέσουν την παραπάνω αναγκαιότητα. Αρχικά θεωρούμε πως το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΕΑΑΚ δεν είναι απλά σημεία αλλά πολιτική κατεύθυνση που προωθεί με καλύτερους όρους την εναντίωση μας στη μορφή που πάει να πάρει το πανεπιστήμιο, την αυριανή μας θέση στην αγορά εργασίας και την συνολικότερη επίθεση του κεφαλαίο. Επίσης κάποιες μορφές πάλης της ΕΑΑΚ είναι κεκτημένα καθώς αποτελούν τον τρόπο που νικήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Ένα κίνημα για να είναι νικηφόρο δεν πρέπει να κάθεται στα τραπέζια της διαχείρισης αλλά να έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τους θεσμούς αλλά και αυτούς που τους εκπροσωπούν. Ακόμα, το σημαντικότερο κριτήριο είναι η ύπαρξη κοινών κινηματικών μαχών που πρέπει να έχουμε μοιραστεί με άλλες δυνάμεις, ώστε να αναβαθμίσουμε τους πολιτικούς μας δεσμούς με αυτές. Τέλος, δεν έχει νόημα καμία εκλογική συνεργασία που δεν έχει ως απώτερο στόχο την ένταξη αυτών των δυνάμεων στο δυναμικό της ΕΑΑΚ.

Άρα βάσει των παραπάνω θεωρούμε πως ένας σωστός διάλογος με αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να γίνει, όχι εκβιαστικά, αλλά σε μια πανελλαδική διαδικασία που να ανοίξει ουσιαστικά την συζήτηση για την ένταξη αυτών των δυνάμεων στο δυναμικό της ΕΑΑΚ, με τους όρους που τέθηκαν. Δεν θεωρούμε τα σχήματα της ΕΑΑΚ σαν μια κλειστή δομή αλλά ανοιχτή σε αυτούς που θέλουν όντως να κινηθούν σε μια ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση εντός των σχολών.

Για ένα ανατρεπτικό και πολύμορφο κίνημα

Τα σχήματα της ΕΑΑΚ πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ένα κίνημα για να έχει διάρκεια και να είναι μαζικό πρέπει να συνδέεται με ευρύτερα κινήματα που ξεσπούν. Σε αυτή τη βάση οι σύλλογοι πρέπει να συνδεθούν με τα σωματεία βάσης, να επεξεργαστούν σχέδια για δημιουργία πρωτοβουλίας εργαζόμενων φοιτητών, πάντα στα πλαίσια των συλλόγων. Είναι απαραίτητο να συνδέσουμε τις μάχες μας μέσα στο πανεπιστήμιο με την προοπτική σαν νέα εργατική βάρδια. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να συνδεόμαστε με αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές πρωτοβουλίες στις πόλεις και στις σχολές. Σε μια περίοδο αύξησης της φασιστικής επιρροής σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα πρέπει να περιφρουρήσουμε τους συλλόγους, και τις γειτονιές μας.

Παράλληλα πρέπει να ενισχύσουμε τα αντανακλαστικά μας και τις επεξεργασίες μας σχετικά με τα κινήματα ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και την ευρύτερη διεκδίκηση σε ζητήματα ελεύθερης έκφρασης φύλου και σεξουαλικότητας. Οι σύλλογοι και τα ευρύτερα κινήματα θα πρέπει να περιφρουρούνται από ομοφοβικές και σεξιστικές αντιλήψεις και επιθέσεις. Πρέπει να συνδεθούμε με τις συλλογικότητες που συνδέουν την μάχη ενάντια στο σεξισμό και την ομοφοβία με την αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.

Η μάχη των εκλογών αντικειμενικά είναι το θέμα που πρέπει ανοίξουμε στις σχολές το επόμενο διάστημα. Σε αυτή τη μάχη πρέπει να μπούμε με την αισιοδοξία του ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς στις σχολές, οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να αλλάξουν και να αποτελέσουν το πεδίο συζήτησης και δράσης των πληττόμενων κομματιών εντός του πανεπιστημίου. Την ίδια στιγμή που οι άλλες δυνάμεις είτε προωθούν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωσή, είτε δεν μπαίνουν καν στην μάχη σύγκρουσης με αυτή, τα σχήματα της ΕΑΑΚ πρέπει να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους πανελλαδικά.

Παίρνοντας δύναμη από τους αγώνες που δώσαμε στο Ρέθυμνο, θέλουμε τα σχήματα της ΕΑΑΚ να αναλογιστούν τον ιστορικό τους ρόλο, που δεν είναι άλλος από το να συλλογικοποιήσουν τις αντιστάσεις εντός των σχολών σε σύνδεση με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες, να μετασχηματίσουν την άρνηση των καταπιεσμένος σε ποτάμι ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής.